استقلال در نقل و انتقالات نیم‌فصل چه می‌کند؟

رفت و آمد‌های احتمالی و قطعی استقلال در نیم فصل از حالا توجه زیادی را برانگیخته است. صرف‌نظر از افراد جدیدی که آبی‌ها بدشان نمی‌آید به جمع بازیکنان خود بیفزایند، افزودن سه بازیکن آشنا به فهرست‌شان از جمله نکات مهم مورد‌نظر آن‌ها است. هر سه نفر بازیکنانی هستند که با مصدومیت‌های مزمن سر و کله می‌زدند و پس از ماه‌ها به ترکیب استقلال اضافه می‌شوند. یکی داریوش شجاعیان است که اواخر سال پیش رباط صلیبی پاره کرد و پس از ۹ ماه درمان و مداوا و مدارا مشکلی برای بازگشت ندارد، دیگری محسن کریمی که رباط پاره نکرد، اما سریال آسیب‌دیدگی‌هایش و پیکر نحیفی که مستعد و آماده هر آسیبی است، طول مدت غیبت‌های پیوسته و غیر‌پیوسته او را در طول سه سال اخیر از مدت عدم حضور شجاعیان هم بیشتر ساخته است و سومی مرتضی آقاخان که از بدو انتقالش از پیکان به جمع آبی‌ها در اوایل تابستان امسال مشخص شد که مصدوم است و این همه مدت طول کشیده است تا سالم و دوباره آماده بازی شود.

 

برای این‌که جایی در فهرست پر و سرشار از بازیکن استقلال برای این نفرات پیدا شود، باید نام برخی بازیکنان فعلی تیم و افراد حاضر در فهرست نیم‌فصل اول حذف شود و ناگفته پیدا است که یک بار دیگر جابر انصاری در این ارتباط هدف گرفته خواهد شد. آبی‌ها اصلاً مایل به حفظ او در ابتدای فصل هم نبودند، اما چون وی اصرار به خرج داد و قرارداد هم داشت، ماندنی شد. در آن زمان تصور می‌شد الحاجی گرو جای تیام را به بهترین شکل پر می‌کند و مرتضی تبریزی همه چیز را خواهد ترکاند (!)، اما اصلاً این‌طور نشد و الحاجی گرو قوز بالاقوز شده و تبریزی به‌جز برخی جرقه‌های اولیه هیچ نشانی از آن مهاجم گلزن و شجاع دوران عضویت‌اش در ذوب‌آهن نداشته است. این‌ها نیز انصاری را از قطع ارتباط کاری با استقلال نجات نمی‌دهد، ولی به این معناست که آبی‌ها بی‌میل نیستند گرو را هم رها کنند و یک فوروارد قوی‌تر را به جای او بنشانند، اما تبعات حقوقی و مالی این قضیه یک بحث مجزا است که باید صبر کرد و دید سران آبی با ده‌ها بدهکاری به این و آن و داشتن پرونده‌های پرشمار تعیین‌تکلیف نشده در ایران و خارج از مرز‌ها تن به آن هم خواهند داد یا خیر.

 

آنچه بسیار محتمل نشان می‌دهد، این است که استقلال در صورت عدم ایجاد تحول اساسی در عملکرد‌های فردی و تیمی‌اش در نیم‌فصل دوم دست از پا درازتر به پایان فصل خواهد رسید. این تیم البته با شکست در جام حذفی برنامه‌اش را قدری سبک‌تر کرده، ولی در لیگ ۱۱ امتیاز از پیشاهنگ (پدیده مشهد) و ۸ امتیاز از تیم دوم (سپاهان) عقب افتاده و با توش و توانی که از آن سراغ داریم در فصل تازه لیگ قهرمانان آسیا حضوری کوتاه‌مدت و احتمالاً فقط در مرحله گروهی خواهد داشت. درست است که استقلال فقط با ۶ گل خورده در ۱۲ بازی‌اش بهترین خط دفاع لیگ را بعد از پرسپولیس و پدیده در اختیار دارد، اما به نحوی آشکار از کمبود بازیکن در خط دفاعی رنج می‌برد. در فصلی که مجید حسینی یکی از ستاره‌های ترابزون در لیگ ترکیه شده و پژمان منتظری در ۳۵ سالگی آسیب‌پذیرتر از هر زمانی است و محمد دانشگر هر هفته به شکلی در می‌آید و روزی خوب و روز بعد از ضعیف‌ترین‌ها است، وینفرد شفر هر هفته در تشکیل خط دفاعی مورد‌نظرش مشکل دارد و سناریوی تکراری استفاده از روزبه چشمی در مرکز این خط ضرر‌های اندکی برای استقلال نداشته است. آسیب‌دیدگی اخیر آرمین سهرابیان بر مشکلات استقلال در این زمینه افزوده است و در این شرایط جای تعجب ندارد که استقلال از بازگشت احتمالی امید نورافکن (ناکام در بلژیک) استقبال کند. درست است که او بازیکن تخصصی پست دفاع وسط نیست، اما قابلیت‌اش در ایستادن در دفاع چپ و هافبک وسط مربیان استقلال را قادر به جابه‌جایی‌های بیشتر در پست مدافع وسط می‌کند تا شاید از این طریق در نیم فصل دوم نیز کم گل بخورند و سید‌مهدی رحمتی را که از معدود مرد‌های عالی استقلال در فصلی بد بوده، تقویت و پشتیبانی کنند.
روال و چگونگی رفت و آمد‌های استقلال در نیم فصل به زودی مشخص و اجرای آن آغاز خواهد شد، اما شواهد دلالت بر این دارند که آثار مثبت زیادی بر این پروسه مترتب نخواهد بود. در گزارش مالی اخیر استقلال به وزیر ورزش ادعا شده که این باشگاه در بهترین شرایط مالی‌اش طی تاریخ ۷۵ ساله حیاتش قرار دارد (!)، اما اگر اینطور هم باشد، تجربه این فصل و فصل‌های دیگر نشان داده که پولداری لزوماً برای استقلال خوشبختی فنی و پیروزی در عرصه مسابقات به ارمغان نیاورده است.